Παρασκευή 13 Μαρτίου 2009

"Η ανατροπή ξεκινάει πρώτα από μέσα μας"

Συνέχεια του παιχνιδιού “Πες μου μια ιστορία, δίχως τέλος” από το blog “Παρατηρητήριο Ανθρώπινης Δραστηριότητας" στη διεύθυνση : http://webwalkerblog.wordpress.com/2009/03/12/παρατηρητήριο-ανθρώπινης-δραστηριότ/#comments

"Η ανατροπή ξεκινάει πρώτα από μέσα μας"... Ακούσαμε πολλά παρόμοια τσιτάτα απ' το στόμα σας, κύριε καθηγητά. Και η αλήθεια είναι, ότι σιγά σιγά, μέρα με τη μέρα, σα να μας πείθετε. Είναι τάχα οι αντιστάσεις μας που μειώνονται μπροστά στη γοητεία των μεγάλων αποφθεγμάτων, που με μαεστρία διαλέγετε για να υποστηρίξετε αυτό που, κατά βάθος, θέλετε να μας επιβάλετε ή είναι η καθαρά δική σας γοητεία, που κάνει ακόμα και την πιο ασήμαντη φράση να ηχεί σαν λόγος του Ευαγγελίου, όταν βγαίνει απ' τα χείλη σας ? "Η κολακεία κινεί το ενδιαφέρον" μας είπατε κάποτε. "Ο άνθρωπος είναι ματαιόδοξος και τροφή της ματαιοδοξίας του, είναι οι φιλοφρονήσεις των άλλων". Είδατε πόσο καλή μαθήτρια είμαι ! Μπορώ να θυμηθώ όλα σας τα λόγια ! Σαν κασετόφωνο προηγμένης τεχνολογίας, έχω καταγράψει ακόμα και τους ψιθύρους σας... ακόμα και φράσεις που ούτε ο ίδιος δε θυμάστε ότι έχετε εκστομίσει... κυρίως αυτές. Και βλέπω τώρα, πόσο κάλπικος είσαστε ! Με πόσες αντιφάσεις έχετε άλλοτε χαϊδέψει κι άλλοτε πονέσει τ' αυτιά μας, μέχρι να μας αναγκάσετε να πούμε "Μα πόσο δίκιο έχει αυτός ο άνθρωπος !". Ως φαίνεται, έχετε τόσο μεγάλη ανάγκη να το ακούτε αυτό συχνά, που αλλάζετε προσωπείο ανάλογα με το κοινό που έχετε απέναντί σας. Πολύ θα ήθελα να ξέρω, αν το βράδυ που μένετε μόνος, αναλογίζεστε την ευθύνη σας γι αυτούς τους χαρακτήρες που πλάθετε καθ' ομοίωσήν σας... όλα αυτά τα παιδιά, που νομίζουν πως στο πρόσωπό σας βρήκαν τον μέντορά τους, τον οδηγό τους στις σκοτεινές ατραπούς μιας άγνωστης πόλης, μέχρι ν' αποφασίσετε πως ξημέρωσε και να τους αφήσετε να πορευτούν... μόνοι. Αν φοβάστε τον πραγματικό σας εαυτό, τις πραγματικά δικές σας απόψεις, το αληθινό σας πρόσωπο... κι αν, επιτέλους, αποφασίσετε κάποτε να κάνετε τη δική σας ανατροπή και να μας μιλήσετε με τη δική σας φωνή.
Για πέντε λεπτά στεκόταν όρθια η Ελένη, καταμεσής του μικρού αμφιθεάτρου. Ήθελε να πει δυνατά όλα τούτα κι ακόμα περισσότερα. Μια συμμαθήτριά της, μόλις είχε δεχτεί την επίπληξη του κύριου καθηγητή, για την τάχα λανθασμένη προσέγγιση του ρόλου που της δόθηκε να υποδυθεί. Τόσες νουθεσίες, τόσες προτροπές... "Βρείτε τον εαυτό σας και θα βρείτε το χαρακτήρα που μελετάτε"... "Στην τέχνη δεν υπάρχει λάθος"... "Τολμήστε το διαφορετικό και υποστηρίξτε το"... "Θέλω να παίρνετε πρωτοβουλίες" !!! Όλα λόγια πέτρινα... μεγάλα και βαριά, να χτίσεις κάστρο απόρθητο ! Τελικά, έφτανε μόνο ένα φύσημα για να σωριαστούν συντρίμμια... "Εδώ μέσα θα γίνεται ό,τι λέω εγώ !!!" φώναξε ο καθηγητής, χτυπώντας στο ξύλινο δάπεδο το μπαστούνι που κρατούσε. Το δίχως άλλο, νόμιζε πως είχε κιόλας μεταμορφώσει τους μαθητές του σε πρόβατα. Η Ελένη έκανε την αρχή... αφού χαιρέτησε με τα μάτια ένα γύρο τους συμμαθητές της, βγήκε απ' την αίθουσα. Στο παραλήρημα αυταρχισμού του καθηγητή, δεν φαινόταν να μπαίνει τελεία. Ακολούθησαν σιωπηλοί, αρκετοί ακόμη... στο τέλος, έμειναν μόνο τρία άτομα να κοιτάζουν αμήχανα, σαν να μην καταλάβαιναν τι γινόταν, μια τους απερχόμενους και μια τον καθηγητή. Για 'κείνον, ίσως ήταν μια στιγμή αδυναμίας... αφέθηκε να ξεστομίσει, ίσως για πρώτη φορά, αυτό που σκεφτόταν και που πραγματικά πίστευε. Για 'κείνους που έφυγαν και δεν ξαναγύρισαν έκτοτε, ίσως και να 'ταν μια στιγμή δύναμης. Εκείνοι που έμειναν, θεώρησαν την επιλογή των, πάλαι ποτέ, συμμαθητών τους μέγα λάθος. Ίσως... η δύναμή μας άλλωστε, ενίοτε παρουσιάζεται μπροστά μας με τη μορφή της αδυναμίας... όπως και το άδικο, με τη μορφή του δίκιου και το ψέμα με τη μορφή της αλήθειας. Η Ελένη -και κάθε Ελένη, όπως λέει και το άσμα- αναζήτησε την αλήθεια και σ' άλλες πόρτες κι ίσως ακόμα να μην έχει βαρεθεί να χτυπά κουδούνια, αναζητώντας τη. Έμαθε να μαζεύει κομμάτια της από 'δω κι από 'κει, αφού όπως λένε, η αλήθεια δεν είναι μία, αλλά βρίσκεται κατακερματισμένη σε μικρές αλήθειες στο παζλ της ζωής, που όλοι καλούμαστε να συμπληρώσουμε. Έμαθε όμως και κάτι άλλο... πως ποτέ ένα κομμάτι του παζλ, δεν μπορεί να είναι ταυτόχρονα και αλήθεια και ψέμα.

* Για όποιον ενδιαφέρεται να συμμετάσχει ΕΔΩ θα βρει τις οδηγίες και το σκοπό του παιχνιδιού.

13 σχόλια:

  1. To κείμενο απογειώνεται, η καταληκτική πρόταση δυνατή. Ξέρω ότι ακούγονται όλα τούτα σαν φιλοφρονήσεις μεταξύ συμμετεχόντων στο παιγνίδι, αλλά δεν είναι. Απλά λέω αυτό που βλέπω!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ωραία συνέχεια! Δεν ξέρεις τι θα σου ξημερώσει. Έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον το παιχνίδι καθώς περνάει από παίχτη σε παίχτη.

    Επί της ουσίας Χρονοστιβάδα τέτοιες αντιφάσεις δημιουργούν "Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα" που η καθημερινή μας πρακτική και ο βίος δεν μπορεί να τα υποστηρίξει. Και είναι η μεγαλύτερη απογοήτευση για έναν μαθητή να βλέπει το πρότυπό του να γκρεμίζεται. και για όλους μας αλλά εκεί πονάει περισσότερο.

    Προσωπικά νομίζω ότι έχω περικόψει τα καθ έδρας μεγάλα λόγια και προσπαθώ να διαχέομαι ανάμεσα στα θρανία και τους μαθητές χωρίς να "χαϊδεύω αυτιά", αλλά αυτό μόνο οι μαθητές μπορούν να πουν αν είναι έτσι. Πάντως το άρθρο σου το τύπωσα να το ξαναδιαβάσω.

    Όσον αφορά την καταληκτική πρόταση για δες και εδώ: http://webwalkerblog.wordpress.com/2009/02/25/αυτό-που-λέω-είναι-ψέμα/
    Καλή σου μέρα και καλή συνέχεια στο παιχνίδι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Μμμμμμμμ!!! Τι ωραία πράγματα κάνετε εδώ και αλλού???!!!... :D
    Ζούλιεψα απροσμετρήτως... Μπράβο σε όλους τους συμμετέχοντες και καλή τύχη στο παιχνίδι! Άντε και στην έκδοση!!! (Είναι πραγματικά κάτι πολύ πρωτότυπο αυτή η αλυσίδα ιστοριών, γεννημένη αποκλειστικά από τη Μπλογκόσφαιρα!...)

    Η καταληκτική σου πρόταση αγαπητή μου Χρονοστιβάδα μπορεί να γεννήσει ακόμα και φιλοσοφική πραγματεία...!
    Κάποια στιγμή μπορεί να μου δώσει τον οίστρο γιά κάτι -ακόμα και αν η ιστορία αυτή έχει πάρει προ πολλού το δρόμο της- έστω "διά προσωπικήν χρήσιν"...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Πραγματικά δεν θέλω να θεωρηθούν αυτά που θα πω φιλοφρονήσεις μεταξύ συμμετεχόντων -όπως προείπε και η Κλεοπάτρα και Μινγκ-, όμως πραγματικά είμαι τόσο χαρούμενη και περίφανη μαζί, για την τροπή που έχει πάρει αυτή η "ιστορία" μας.
    Να 'σαι καλά καλή Χροναστιβάδα, για το υπέροχο κείμενό σου.

    Αααα επίσης -αν δεν σου κάνει κόπο- θα μπορούσες να ανεβάσεις στο πάνω μέρος του ποστ σου από που είναι συνέχεια του? (συμβουλέψου αν θες τα ποστ της Κλεοπάτρας και Μινγκ και του webwalker να δεις πως τα ξεκινούν) Απλά φοβάμαι πως έτσι δεν είναι σαφές, για κάποιον που δεν γνωρίζει, να καταλάβει τι κάνουμε.

    Χάρηκα πολύ για την γνωριμία,
    που είναι και ο σκοπός του παιχνιδιού βέβαια...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Παιδάκια το παιχνίδι σας πολύ μου αρέσει. θα με παίξετε κι εμένα; Σας υπόσχομαι να βάλω τα δυνατά μου. Αγαπητή Χρονοστιβάδα τον παραέβαλες ψηλά τον πήχυ. Ευτυχώς που είναι σκυταλοδρομία. Αν δεν έχεις αντίρρηση παίρνω τη σκυτάλη και αρχίζω να τρέχω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Καλησπέρα σε όλους κι ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια. Νιώθω πως πρέπει να διευκρινίσω ότι η ιστοριούλα δεν αναφέρεται σε πραγματικό περιστατικό και πραγματικούς χαρακτήρες, μολονότι ο αναγνωρίσιμος -πιστεύω- χώρος, είναι από τους πλέον γόνιμους για τέτοιου είδους συμπεριφορές... :-)
    Επίσης, δεν κρίνω κανέναν και δεν συντάσσομαι κατ' ανάγκη με τον μονόλογο και την αντίδραση της Ελένης. Για την ακρίβεια, αν πρέπει να τοποθετήσω κάπου τον εαυτό μου, θα ήμουν μάλλον ένα από τα τρία άτομα που έμειναν... σαν χαρακτήρας, δυσκολεύομαι να χτυπήσω τη γροθιά μου στο τραπέζι ή ν' ανοίξω την πόρτα και να φύγω. Απεναντίας, η επιμονή μου στρέφεται στην κατανόηση κι ενίοτε στη δικαιολόγηση, ακόμα και ακραίων συμπεριφορών.

    Αγαπητή μου "Κλεοπάτρα και Μινγκ", σ' ευχαριστώ ιδιαιτέρως και χαίρομαι που καταλαβαινόμαστε ! :-)

    "DimitrAT" χαίρομαι κι εγώ για τη γνωριμία και σπεύδω να διορθώσω τη δημοσίευση.

    "KostasLG" καλωσόρισες στα μέρη μας και μετά χαράς σου παραδίδουμε τη σκυτάλη της ιστορίας :-)
    Αναμένουμε εναγωνίως τη συνέχεια και υποσχόμεθα ανταπόδοση της επίσκεψης :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. "webwalker", πολύ ενδιαφέρουσα η δημοσίευσή σου για το παράδοξο του Επιμενίδη. Έχω ήδη αφήσει ένα σχόλιο κι ίσως είναι καλύτερα να συνεχιστεί η συζήτηση για το θέμα, εκεί. Όσον αφορά στην ιστοριούλα μου, δεν εξετάζει το ζήτημα της αλήθειας από μαθηματική σκοπιά. Αν κάπου στρέφεται η ματιά της, είναι στη "σύγκρουση" του φυσικού, αυταπόδεικτου κόσμου με τον εσωτερικό, τολμώ να πω και υπόγειο, κόσμο του ανθρώπινου μυαλού, που αμφιβάλει ακόμα και για το αυταπόδεικτο. Έτσι, πιστεύω, αποκτά ουσία και η δική σου καταληκτική φράση, που απετέλεσε την επικεφαλίδα της δικής μου δημοσίευσης. Επί της ουσίας δηλαδή, η ανατροπή έχει να κάνει με τη βούληση, την υποκειμενική κρίση του καθενός... με την πνευματική επεξεργασία των πάσης φύσεως πληροφοριών που δέχεται ο εγκέφαλός του αδιαλείπτως και την ψυχική διεργασία, την πάλη που συντελείται μέσα του, μέχρι να καταλήξει σε συμπέρασμα κι από 'κει σε απόφαση. Όταν πια η απόφαση γίνει πράξη, μπορούμε να πούμε πως το άτομο έχει ξεκαθαρίσει οριστικά τι θα αποδεχτεί ως αλήθεια και τι ως ψέμα και συνειδητά πλέον, επιλέγει να υιοθετήσει το ένα απ' τα δυο και έμπρακτα. Κατ' εμέ, ακόμα και ο άνθρωπος που δρα φαινομενικά αυθορμήτως, έχει κατ' αρχήν αποδεχτεί ως αλήθεια, τουλάχιστον μια θεωρία, αυτήν της ισχύος των ενστίκτων έναντι της λογικής... έχει βάλει δηλαδή, έστω και μια φορά, το μυαλό του να δουλέψει... έστω μια φορά, έχει αναρωτηθεί "γιατί ?" κι όταν το μυαλό τεθεί σε λειτουργία -εξαιρουμένων των κλινικών περιπτώσεων, εννοείται- το ποτάμι δε γυρίζει πίσω, έτσι δεν είναι ?

    ΥΓ. Αφεντικό, γιατί "διά προσωπικήν χρήσιν" ? Εδώ διψάει η αυλή μας κι εσύ ποτίζεις τα συρτάρια ? :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Αγαπητοί φίλοι, η σκυτάλη περιμένει τον άξιο συνεχιστή του αγώνα στη διεύθυνση:

    http://astropina.blogspot.com/2009/03/blog-post.html

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. "Όταν πια η απόφαση γίνει πράξη, μπορούμε να πούμε πως το άτομο έχει ξεκαθαρίσει οριστικά τι θα αποδεχτεί ως αλήθεια και τι ως ψέμα και συνειδητά πλέον, επιλέγει να υιοθετήσει το ένα απ' τα δυο και έμπρακτα."

    Έτσι ακριβώς είναι και να συμπληρώσω ότι η απόφασή αυτή είναι Η ΣΩΣΤΗ επιλογή για τη συγκεκριμένη στιγμή, που πάρθηκε με τα δεδομένα της εποχής και το αξίωμα (νομίζω) ότι κανένας δεν αποφασίζει να ακολουθήσει συνειδητά το λάθος.
    Το λέω αυτό γιατί μετά από χρόνια, με άλλα δεδομένα πλέον, ανατρέχουμε στο παρελθόν και χαρακτηρίζουμε μια απόφασή ή ένα δρόμο που πήραμε ως λάθος, αλλά αυτό είναι άδικο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Κι εγώ το πιστεύω αυτό, αγαπητέ webwalker... τουλάχιστον τις περισσότερες φορές έτσι συμβαίνει, για να μην είμαστε και απόλυτοι. Κι αυτό το λέω, γιατί μου έχει συμβεί να επιλέξω κάτι που γνώριζα πως ήταν λάθος για μένα, μόνο και μόνο επειδή ήταν σωστό για άλλους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Εξαιρετικό το κείμενό σου, Χρονοστιβάδα, και άκρως διδαδκικό. Ως μαθητής δεν τόλμησα να φύγω από κάποια τάξη. Σήμερα, ως καθηγητής δεν έχω αντιμετωπίσει ακόμη μια τέτοια κατάσταση. Πάντως, απελθέτω απ' εμού κάθε ποτήριον ηθικισμού, προτύπων ή ειρωνείας. Το σκηνικό στις δύο τελευταίες τάξεις του Λυκείου είναι πολυσύνθετο, ιδιαίτερα στην φροντιστηριακή εκπαίδευση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Ωχ... κι εσύ εκπαιδευτικός είσαι, Στενήμαχε ? Τι έγινε, βρε παιδιά ? Έχετε κάνει φράξια ? :-)
    Αστειεύομαι, φυσικά... μου αρέσει πάρα πολύ η μπλογκοπαρέα που δημιουργήθηκε με αφορμή την "ιστορία δίχως τέλος" και πλέον απολαμβάνω και τις υπόλοιπες δημοσιεύσεις των μελών της.

    ΑπάντησηΔιαγραφή