"Ο ΚΟΣΜΟΣ ΓΕΛΑΕΙ"...

Την προηγούμενη Τρίτη πήγα στον Οργανισμό Εργατικής Εστίας γιά να δω ποιές προσφορές υπάρχουν σχετικά με τα ταξίδια του κοινωνικού τουρισμού. (Φυσικά πριν τέσσερις μήνες είχα στηθεί να δηλώσω συμμετοχή, εφοδιασμένος με βιβλίο και mp3 -μόνο κεφτεδάκια δεν πήρα- αφού η αναμονή ξεπέρασε τις 3 ώρες. Έλλην όμως ων και ως εκ τούτου ξεσκολισμένος στην υπομονή, περίμενα...)
Μιά εμορφούλα υπάλληλος, με ενημέρωσε γιά μια τετραήμερη κρουαζιέρα Μύκονο-Σύρο-Τήνο, άλλα σκέφτηκα να πάρω επταήμερο ταξίδι. "Γιά τα επταήμερα ελάτε τέλη Μαρτίου, αρχές Απριλίου..." μου είπε. Έτοιμος να φύγω θυμάμαι ότι ο ΟΕΕ προσφέρει και εισιτήρια θεάτρου. Ρωτάω την εμορφούλα και αρχίζει να μου αραδιάζει τα θέατρα που είναι συμβεβλημένα με τον ΟΕΕ. Ντρεπόμενος να ρωτήσω ΤΙ ακριβώς παίζουν τα θέατρα, κάθομαι και την κοιτάζω σα συναγρίδα της Ευριδίκης...

Βλέπει το χαμένο μου ύφος και μου πετάει: "Στο Περοκέ έχει τον Τσιβιλίκα..." Ποιό είναι το πρώτο πράγμα που έρχεται φυσιολογικά στο μυαλό όταν ακούς "Τσιβιλίκας"; Σάββατο βράδυ, ΑΝΤ1, δεν έχεις πουθενά να πας, βαριέσαι καταθλιπτικά ακόμα και να πιάσεις το τηλεκοντρόλ να αλλάξεις κανάλι, κανένα γουρούνι δε σε παίρνει τηλέφωνο (που λέει και το τραγούδι), γενικώς μιά κατάσταση άκρως garfield-ική και καταλήγεις να βλέπεις κάτι που υπό νορμάλ συνθήκες δε θα έβλεπες ποτέ...
Κι όμως "ο κόσμος γελάει"... Τον ακούς... και καμιά φορά σκας κι εσύ ένα χαμόγελο με τις μούτες του Τσιβιλίκα, όταν δεν είναι πολύ υπερβολικές...

Αμφιταλαντευόμενος και αρχίζοντας να αισθάνομαι ότι μάλλον την κουράζω λέω ένα: "έστω, φέρτε αυτά"... Μέχρι να φτάσω στο σπίτι το είχα ήδη σκυλομετανοιώσει και αποφάσισα την άλλη μέρα να πάω να τα αλλάξω... Παρά ταύτα μπαίνω στο site του "αθηνοράματος" και διαβάζω τα σχόλια όσων είχαν πάει στην παράσταση... "Ο κόσμος γελάει..."

Την άλλη μέρα, στη θέση της εμορφούλας, βρήκα έναν υπάλληλο περίπου στην ηλικία μου και του λέω τι θέλω. Αυτός γυρνάει το κεφάλι, σηκώνει φρύδια και ώμους και κοιτώντας μέ με την άκρη του ματιού, μου λέει: "Μα στο Περοκέ δεν θέλετε να πάτε;;;;... Ο κόσμος γελάει!..."
Εγώ φοράω το πιό εξευμενιστικό μου χαμόγελο, ενώ ταυτόχρονα βάζω στο μίξερ δυό φλυτζάνια Δήμο Σταρένιο, μιά βαθιά κουταλιά Εβραίο και ενάμιση σωληνάρια Χατζατζάρη και κομπιάζοντας του λέω: "Δεν αμφιβάλλω ότι είναι μιά θαυμάσια επιλογή, αλλα είδα στην ιστοσελίδα σας στο διαδίκτυο κάποιες παραστάσεις που με ενδιέφεραν περισσότερο"... Δυσανασχετόντας και σαν να τον προσέβαλα βαρέως, αφήνει ο υπάλληλος ένα φύσημα και μου λέει: "Κανονικά αυτά πάνε στα κεντρικά και σούξου-μούξου-βούτυρο Κερκύρας... Άλλα ελάτε αύριο μήπως μούμπλε-μούμπλε-κουκουρούκου..."

Αυτό ήταν, σκέφτηκα, μου έμειναν αμανάτι και όπως πάντα σε ανάλογες περιπτώσεις μου ήρθε στο μυαλό η εικόνα του παλιού καθηγητή μου που μας έλεγε: "Όταν παίρνεις κάτι (πολλώ δε μάλλον όταν αγοράζεις... και εγώ τα εισητήρια τα είχα πάρει τσάμπα...) προσπαθείς μετά κατά κανόνα, να δικαιολογήσεις την επιλογή σου, ανιχνεύοντας και το παραμικρότερο πλεονέκτημα και την παραμικρότερη αρετή της επιλογής αυτής, καταχωνιάζοντας στα πιό ερεβώδη τάρταρα της σκέψης, τα αρνητικά της..."
Και αυτό έκανα... Δε θα είναι τίποτα σπουδαίο άλλα παίζουν ο Τσιβιλίκας και ο Κωνσταντίνου, σκέφτηκα. Και στο κάτω κάτω, ο κόσμος γελάει...

Έτσι, το απόγευμα του Σαββάτου μη έχοντας -και μην τολμώντας;- να ζαλωθώ κανέναν άλλο, φορτώθηκα την "φουκαριάρα τη μανούλα μου" και πήγαμε στο Περοκέ, όπου μιά ατάκα έφθανε γιά να με βάλει στο κλίμα και να μου ανεβάσει ανησυχητικά τα επίπεδα της ούτως ή άλλως επιρεπούς στην ανύψωση υπεροψίας μου: "Ένα φιλοδώρημα γιά την ταξιθέτριαααα....", απαιτούσε μιά φωνή ανενδοίαστα. "Άλλες χώρες, άλλα ήθη, που λέει κι η παλιά γερμανική παροιμία" σκέφτηκα και έσκασα...

Το πρώτο μέρος ήταν υποφερτά χάλια... Αλλά ο κόσμος γελούσε... Όχι όπως σε άλλα θεάματα με κωμικό περιεχόμενο που έτυχε να πάω. Ήγουν γέλιο ντόλμπυ σαρράουντ, συγχρονισμένο και κατά κάποιο τρόπο χαλιναγωγημένο. Εδώ γελούσε ο καθένας με ό,τι ο ίδιος έβρισκε αστείο με γέλια χοντρά, κακαριστά, απενεχοποιημένα. Μιά χασμωδία. Μιά ολόκληρη παλέτα από γέλια με γκροτέσκα ιδιαιτερότητα που μου θύμισε την ταινία "Αμελί": Σίγουρα ο τύπος που συνέλεγε γέλια εδώ θα είχε βρει τον Παράδεισό του, σκεφτόμουν.

Ωιμέ!... τι πάθαμε οι λωλοί...

Ανηλεώς όμως με περίμενε το δεύτερο μέρος του έργου, το όποιο ήταν χωρίς πολλά πολλά, αφασικό. Μιά κανονική άσκηση στη νοημοσύνη του ανθρώπινου είδους. Μιά σφυριά με τη βαριά στo όποιο "cogito ergo sum" ή "rido ergo sum homo" (γελάω άρα είμαι άνθρωπος). Ακόμα κι οι ηθοποιοί που το έπαιζαν τόσο καιρό και από δύο φορές κάποιες μέρες, φαινόταν ότι ντρέπονταν. Είχαν κάποια μικρή συναίσθηση...

Δε βαριέσαι... Ο κόσμος γελούσε... Πραγματικά. Κοίταζα τα πρόσωπά τους. Σε μερικών μόνο είχε σχηματιστεί ένας πρωτοφανής μορφασμός. Ένας μορφασμός που μου πλούτισε τη συλλογή των ανθρώπινων εκφράσεων, που νόμιζα ότι ήξερα καλά. Μιά απίθανη μάσκα που απεικόνιζε το εξής: χαμόγελο έτοιμο να ξεψυχήσει, που δίνει στα χείλη το απαραίτητο στράβωμα, ενώ ταυτόχρονα μάτια που λένε: "με τι ακριβώς γελάω;"...

Στο τέλος το χειροκρότημα μου στον Κωνσταντίνου και τον Τσιβιλίκα ήταν διπλής όψεως: μπράβο γιά ό,τι αξιόλογο έχετε κάνει και ΜΠΡΑΒΟ στην ελαφρή καρδιά που μπορεί και το συνθλίβει τόσο αδιάντροπα... Περιττό να πω ότι φύγαμε σχεδόν τρέχοντας με την τρομοκρατημένη μανούλα μου (το έργο "αμάρτησα γιά το παιδί μου" δε θα τελειώσει ποτέ), ενώ μιά κυρία δίπλα μας ανέκραξε: "Ααααααααααααααχ... ΓΕΛΑΣΑΜΕ!..."