Σώστε το "Ακροπόλ"

Το ραντεβού ήταν για τις 7:30, αλλά επειδή ποτέ δεν ξέρεις τι θα αντιμετωπίσεις Σάββατο βράδυ στους δρόμους της Αθήνας, φρόντισα να βρίσκομαι νωρίτερα κι έτσι είχα περίπου μισή ώρα στη διάθεσή μου για μια μικρή βόλτα. Προφανώς, μεγαλύτερη αγωνία για το τι θα μπορούσε να συμβεί Σαββατόβραδο στο κέντρο της Αθήνας, είχαν οι καταστηματάρχες και οι περιπτερούχοι, γι αυτό φρόντισαν κι αυτοί να λάβουν τα μέτρα τους. Μια οδός Σταδίου αγνώριστη, θα έλεγα ημιθανής... βιτρίνες θωρακισμένες με μπογιατισμένα παραπετάσματα, ως κάτω στην Ομόνοια. Επτά η ώρα κι ούτε ένα περίπτερο ανοιχτό για τσιγάρα, νερό ή έστω μια κουβέντα. Δυο τρεις περαστικοί όλοι κι όλοι, ξεφύτρωναν που και που από τα γύρω στενά, θαρρείς σε μια ύστατη προσπάθεια να την επαναφέρουν στη ζωή, αλλά κι αυτοί χάνονταν βιαστικά στα επόμενα. Λες κι είχε χτυπήσει σειρήνα κι όλοι βρίσκονταν στα καταφύγια περιμένοντας το βομβαρδισμό...
Βγαίνω στην Πανεπιστημίου κι είναι σαν να 'χω περάσει τα σύνορα και να βρίσκομαι σε άλλη χώρα. Στην Ιπποκράτους, ένα τσούρμο νεαροί και κοπελιές με λουλούδια στα μαλλιά, έχουν ξεχυθεί απ' το θέατρο "Ακροπόλ" και μιλούν με τους περαστικούς. Είναι οι συντελεστές της οπερέτας "Οι απάχηδες των Αθηνών", που πληροφορούν με τον τρόπο τους τον κόσμο, για την κατάσταση που επικρατεί στην Εθνική Λυρική Σκηνή και για τις προθέσεις της διοίκησης να κλείσει τη "Νέα Σκηνή" που στεγάζεται στο "Ακροπόλ" και τα τελευταία χρόνια - επί οκτώ συναπτές καλλιτεχνικές περιόδους - παρουσιάζει, με μεγάλη επιτυχία, παραστάσεις Ελληνικής οπερέτας. Μουσικοί, χορευτές και ηθοποιοί, ντυμένοι με τα κοστούμια της παράστασης, μοιράζουν φυλλάδια στους οδηγούς και στους επιβάτες των ταξί κι άλλοτε, ένα λουλούδι απ' τα πανεράκια τους στους διερχόμενους πεζούς. Στα πρόσωπά τους βλέπεις ζωγραφισμένη την αποφασιστικότητα να δώσουν τον καλόν αγώνα, που μόνο οι πραγματικοί καλλιτέχνες ξέρουν και την αισιοδοξία πως θα βρούν συμπαράσταση απ' τον κόσμο... συναισθήματα που απορρέουν απ' την αγάπη και την αφοσίωσή τους στην τέχνη τους. Μετά από λίγο, οι τεχνικοί έβγαλαν στο πεζοδρόμιο ένα τεράστιο ηχείο, που μετέδιδε ένα ένα, όλα τα γνωστά κι αγαπημένα τραγούδια της παράστασης κι όλοι μαζί, θεατές όλων των ηλικιών, περαστικοί όλων των εθνικοτήτων και καλλιτέχνες όλων των ειδών, μετέτρεψαν τη σεμνή διαμαρτυρία σε σύντομη γιορτή. Σύνθημα και μοναδικός σκοπός "Να σωθεί το Ακροπόλ... να διασωθεί η Ελληνική οπερέτα". Τρόπος υπάρχει κι είναι αυτός που η ίδια η παράσταση προτείνει...


Αυτό που είδαμε με τα μάτια μας κι ακούσαμε με τ' αυτιά μας μέσα στο θέατρο, δεν ήταν μια επανάληψη, στα πλαίσια μιας αναβίωσης του θεατρικού είδους των αρχών του περασμένου αιώνα. Ήταν μια διαφορετική προσέγγιση της γνωστής οπερέτας του Νίκου Χατζηαποστόλου, χωρίς όμως να αλλοιώνεται η δομή της. Η προσθήκη κάποιων γνωστών τραγουδιών του από άλλες οπερέτες (... ενδεικτικά αναφέρω τη "Μοδιστρούλα" από την οπερέτα "Γυναίκα του δρόμου" του 1924, την "Πρώτη αγάπη" από την ομότιτλη οπερέτα του 1929, την "Παιχνιδιάρα" από τη μουσική ηθογραφία "Το κορίτσι της γειτονιάς" και την καντάδα "Μια μαργαρίτα" που ακούγεται προς στο τέλος της παράστασης) ζωντάνεψε το μουσικό μέρος και η διασκευή στο λιμπρέτο του Γιάννη Πρινέα, έκανε τους διαλόγους ν' ακούγονται πιο σύγχρονοι και πιο άμεσοι. Μια απόδοση, απ' όλους ανεξαιρέτως τους συντελεστές, πιο δροσερή και πιο φρέσκια, με γρήγορες αλλά διόλου κουραστικές εναλλαγές, μέσα σε λαμπερά και ταυτόχρονα λιτά σκηνικά και προσεγμένα, περίτεχνα αλλά όχι παλιομοδίτικα κοστούμια. Μια παράσταση γεμάτη χρώματα, ζωντάνια, κέφι και νιάτα ! Θα μπορούσε κάλλιστα ν' ανέβει ως μιούζικαλ στο Broadway !!
Κατάμεστο το θέατρο, με ένα κοινό που συμμετείχε τραγουδώντας κι επιβράβευσε στο τέλος με το πιο ζεστό του χειροκρότημα, μια εκπληκτική Ελπινίκη Ζερβού στο ρόλο της Τιτίκας, ένα απολαυστικό, αεικίνητο δίδυμο Καρούμπα - Καρκαλέτσου (... οι νεότατοι Χάρης Ανδριανός και Αντώνης Καλογύρου, διαφοροποιήθηκαν από το λαϊκό, αλλά κλασσικό ύφος των κουτσαβάκηδων και τόλμησαν, υπό τη σκηνοθετική καθοδήγηση του Ισίδωρου Σιδέρη βεβαίως, ένα στυλ κομέντια ντελ άρτε), μια σαγηνευτική Ευδοκία Χατζηιωάννου στο ρόλο της Μπλου-Μπλου, μια γοητευτική και πολυτάλαντη Χαρά Κεφαλά, στο ρόλο της Βέρας κι έναν χαρισματικό Άγγελο Παπαδημητρίου (...η αύρα αυτού του ανθρώπου είναι κάτι το ασύλληπτο !) στο ρόλο του Ξενοφώντος Παραλή, που με την παρουσία του και μόνο έδωσε άλλον αέρα σ' ολόκληρη την παράσταση !

Στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε, θα ήταν αδιανόητο να ζητήσει κανείς να δοθούν χρήματα για την ανακαίνιση του θεάτρου, ακόμα και για τη συντήρησή του, που σε κάποιους τομείς, ίσως και να είναι απαραίτητη. Κυρίως όμως, θεωρώ αδιανόητο να μη δίνεται η ευκαιρία σ' ένα τόσο αξιοθαύμαστο καλλιτεχνικό δυναμικό, να εργαστεί για την ουσιαστική ανανέωση ενός θεατρικού είδους, που δεν έχει άλλη στέγη.