Ποιός στ' αλήθεια είμ' εγώ και που πάω...

Η αυθεντική ΤΣΟΥΚΝΙΔΑ με προσκάλεσε -ως αναπληρωματική... θα το θυμάμαι αυτό- στο παιχνίδι της αβαταροπαρουσίασης. Αποδέχομαι την πρόσκληση καίτοι συνήθως νιώθω άβολα να περιαυτολογώ. Ευχαριστώ μάλιστα για την ευκαιρία, όχι τόσο να μιλήσω για την εικονιζόμενη, σχετικά άγνωστη ηθοποιό του βωβού αμερικάνικου κινηματογράφου Betty Blythe, που πέθανε την περίοδο που εγώ γεννήθηκα, ούτε να επαναλάβω τα όσα βρίσκονται ήδη στο προφίλ μου, όσον αφορά στον ιντερνετικό χαρακτήρα της "Χρονοστιβάδας", αλλά για να πω δυο πραγματάκια για τον λόγο ύπαρξης αυτού του ιστολογίου, στο οποίο παρεμπιπτόντως, είμαι απλώς ο χωριάτης που πήρε τα θάρρητα απ' το δημιουργό του, τον αξιαγάπητο Σιορ Παυσικραίπαλο κι έχει στρογγυλοκαθίσει για τα καλά στο φιλόξενο "κρεβάτι" του. Γενικώς, είμαι της άποψης ότι τίποτα δεν υπάρχει χωρίς λόγο -ακόμα κι αν εμφανίζεται ως τυχαίο- πόσο μάλλον, όταν μιλάμε για ανθρώπινες επιλογές. Αναρωτιόμουν, λοιπόν, τι λόγο ύπαρξης θα είχε η δημιουργία ενός ακόμα ιστολογίου, που θα σχολίαζε τα καλώς ή κακώς κείμενα της καθημερινότητας, την επικαιρότητα, τη σύγχρονη αισθητική, τα πολιτικά γεγονότα και τον αντίκτυπό τους στην κοινωνία κλπ. Όχι πως δεν τα θεωρώ εξόχως σημαντικά όλα αυτά, όπως και τις απόψεις - τις περισσότερες, τουλάχιστον, απ' όσες προλαβαίνω να πληροφορηθώ στο διαδίκτυο- αλλά θεωρώ σημαντικότερο το σχολιασμό και τη συζήτηση μεταξύ πολλών χρηστών, που μπορεί να προκύψει για ένα θέμα, ακριβώς στον τόπο που "γεννιέται" -σαν ένα σημείο συνάντησης, δηλαδή- παρά την "αναμετάδοση" στον προσωπικό χώρο του καθενός, που σταδιακά οδηγεί στην απομόνωση της άποψης. Το δικαίωμα -τωόντι αναφαίρετο- του κάθε χρήστη να διατηρεί όσα ιστολόγια θέλει, μπορεί να εξελιχθεί στην παγίδα του να γίνεται μονόλογος για τα ίδια ζητήματα, τον οποίον όμως, κανένας δεν θα ακούει. Ο μονόλογος βέβαια, καλώς ή κακώς, ΕΙΝΑΙ το βασικό χαρακτηριστικό των ιστολογίων και η ειδοποιός διαφορά τους από τους υπόλοιπους ιστότοπους συζητήσεων. Το ενδιαφέρον, λοιπόν, αν υπάρχει και όπου υπάρχει, εστιάζεται στο διαφορετικό, είτε από πλευράς ύφους είτε από πλευράς θεματολογίας. Είναι γεγονός, ότι το μακρινό παρελθόν καταλαμβάνει μηδαμινό χώρο διαδικτυακού ενδιαφέροντος, σε σχέση με την επικαιρότητα, η οποία, αν το καλοεξετάσουμε, αύριο θα είναι κι αυτή παρελθόν, κοντινό βέβαια και πιθανώς αδιάφορο... κι όμως, η ιστορία επαναλαμβάνεται -πολύ συχνά, ως φάρσα- κι όλοι το ξέρουμε καλά. Εκτός αυτού, όταν το παρόν μας απογοητεύει, νιώθουμε πολλές φορές την ανάγκη να τρέξουμε στις αμπάριζές μας, να επιστρέψουμε στη θαλπωρή και στην ασφάλεια του χθες, για την απαραίτητη ανάσα που χρειάζεται η φόρα προς το αύριο. Κι είναι το χθες, ό,τι ο καθένας μας έχει αγαπήσει, ακόμα κι αν δεν το 'ζησε... παλιά τραγούδια, παλιές ταινίες, ατμόσφαιρα μιας άλλης εποχής. Ελπίζω με το φίλο Παυσικραίπαλο, να μείνουμε πιστοί στη θεματολογία και στο ύφος του ιστολογίου και να μη μας πάρει η μπάλα της τρέχουσας ειδησεογραφίας, ακόμα κι αν αυτό που κάνουμε ενδιαφέρει μόνο εμάς τους δυο, άντε και λιγοστούς ακόμα αναγνώστες. Δεν ξέρω αν συμφωνεί μαζί μου κι αν για τους ίδιους λόγους αποφάσισε να φτιάξει αυτό το ιστολόγιο και να του δώσει αυτό το όνομα (... απροπό, "senile decay" είναι ο αγγλικός όρος για την ασθένεια της γεροντικής άνοιας) γι αυτό και είναι ο πρώτος, που με τη σειρά μου, προσκαλώ να συνεχίσει το παιχνίδι. Για να μη γίνει πινγκ-πονγκ όμως, η ομάδα που παραλαμβάνει τη σκυτάλη, περιλαμβάνει:
Την Πεντανόστιμη
Τον PRESUNTOS
Το Σοφάκι
Τον Θερμεσίλαο και φυσικά
Τον Δάσκαλο