ΑΠOΨΕ ΑΥΤΟΣΧΕΔΙΑΖΟΥΜΕ...

... μιας και γενεθλιάζουμε !



Πότε - κι από που, αλήθεια, αφού είχα φροντίσει να κλείσω ως και τις χαραμάδες - μπήκε η άνοιξη, πότε ξυπνήσαν τα ζουζούνια, πότε ανθίσαν οι καμπανούλες, πότε έφθασε το Μεγαλοβδόμαδο κι η αποφράς ημέρα, που το πτωχό, πλην τίμιο, ζωύφιο το πήρε και το σήκωσε η χρονοστιβάδα και του φόρτωσε μια ντουζίνα μήνες στα φτεράκια του, δεν κατάλαβα. Αλλά ας τα πάρουμε απ' την αρχή...

Ήμουν μια μικρούλα κανθαρίς
Τ’ όνομα που μου ‘δωσαν …Clarice
Η μαμά σαν μ’ έκαμε, θαρρείς
κι ούρλιαζε ωσάν οτομοτρίς,
θα ‘ταν δε, Τρίτη και δεκατρείς
του Απριλίου, μήνα της Λαμπρής.

Στα δώδεκα με φίλησε ο Πετρής,
μα για παντρειές ήταν νωρίς,
έτσι, αντιρρήσεις βρήκα τρεις :
πως ήταν αλήτης και μπεκρής
κι είχε στα μαλλιά του …πιτυρίς
Πάει αυτός και ψάξε να τον βρεις

Τάχιστα, βρεθήκαν άλλοι τρεις,
μα η γκαντεμιά μου σπάει παρμπρίς.
Ο ένας βγήκε ολίγον τι Ριρής,
ο δεύτερος εχάθη απ’ το Greece,
τον άλλο τον επήρε η πατρίς...
Μη μου τους θυμίζεις, να χαρείς.

Τώρα πλέον, ως πεσούσα δρυς
- τι με μένα κόσμε, τι χωρίς -
Πίπτω, όπως μειώνεται η χλωρίς,
δια να είν' ο ορίζοντας ευρύς,
λεύτερα ν’ απλώνει την … αρίς
άπασα νεωτέρα κανθαρίς.

Αυτή ήτο "μια περιγραφή... λεπτομερής" δια να ξεύρετε και οι νέοι φίλοι και αναγνώστες τουτουνού του ιστολογίου, με τι "σόι πράμα" έχετε να κάνετε (...να μη λέτε μετά πως δε σας προειδοποίησα... να 'μαστε ξηγημένοι ). Δεν σκόπευα να το κάνω θέμα, αλλά έγινε από μόνο του (...εδώ έγινε ολόκληρο θεατρικό έργο, θα μου πείτε). Κατσαρίδα πάντως, όλως παραδόξως, όσο κι αν έψαξα δε βρήκα στα καρτούνς που κατακλύζουν τον εσυσουλήνα. Περίεργο μου φαίνεται, διότι οι μάστορες του είδους έχουν δώσει κατά καιρούς ανθρώπινη μορφή και ιδιότητες, σχεδόν σε όλα τα είδη του ζωικού βασιλείου. Βρήκα όμως κάμπια... σ' ένα πολύ όμορφο και λίαν επίκαιρο -παραβλέψτε τα κάλαντα στην αρχή κι είμαστε ΟΚ - βιντεάκι, το οποίον και σας κερνώ, ελλείψει τούρτας...



Εδώ επίσης, μπορείτε να αυτοσχεδιάσετε ελεύθερα κι εσείς και να μας αφήσετε δωράκια, που πολύ μας αρέσουν και εκτιμούμε και θα τ' "ανεβάσουμε" πάραυτα εις περίοπτον θέσιν (...πάνω στην παλιά σερβάντα της γιαγιάς και πλάι στο σκιάδιον του παππού). Αφήστε ό,τι θέλετε... στιχάκια, βιντεάκια, σκιτσάκια, φωτογραφίες και τα τοιαύτα. Μόνο αρώματα - σε συσκευασία εντομοκτόνου - δεν δεχόμεθα, διότι από την θέσιν ταύτην, λίγο δύσκολο να λάβετε το αντίτιμον, που απαιτεί το έθιμον.

Το πρώτο πανεράκι έφτασε κιόλας, πρωί πρωί με τη δροσούλα από τας εξοχάς, όπου βρίσκεται το νεώτερο μέλος της παρέας, ο "ομόγουστος" και "συνγενεθλιάζων" Seirios
Δεν ξέρω ποιό να πρωτοδιαλέξω για ανάρτηση... "Ας πάει και το παλιάμπελο, δε νοιάζομαι σταλιά", θα τ' ανεβάσω και τα τρία κι ας κρασάρει ο σέρβερ :-) Χαλάλι τους...







Το δεύτερο πεσκέσι μπορεί να ήρθε σε κατάμαυρο κιβώτιο, αλλά - έτσι για τσαχπινιά - είναι τυλιγμένο με κατακόκκινη κορδέλα. Αποστολέας ο πάντα ευφάνταστος presuntos
Παραμερίζω την ευχετήρια καρτούλα με τη νεκροκεφαλή κι ανοίγω το περτικαλί κουτάκι...



Ώρα είναι όμως, ν' ανοίξουμε όλοι μαζί, το ανεκτίμητο δώρο της άφταστης στιχοπλόκας pink floyd



Το άνοιγμα των δώρων συνεχίζεται... Στο καλαθάκι που μας έστειλε ο αγαπητός Rena Fan ανακαλύψαμε κάτι παλιό... "πόρτα Παράδεισου, φιδιού το δέρμα. Κανάτι πήλινο, σε καπηλειό / κι ένα παράθυρο, να πέφτει γέρμα", που μόνο η Λίνα Νικολακοπούλου ξέρει να περιγράφει.
Ο φίλτατος epikuros μας χάρισε τους εξαίσιους στίχους του Γεράσιμου Ευαγγελάτου, τραγουδισμένους μοναδικά από τη δυναμική φωνή της Νατάσας Μποφίλιου, από τους οποίους ξεχωρίζω δυο-τρεις στροφές, προς χάριν οικονομίας...

Κοίτα τα χέρια πως γυρνούν στον τοίχο
σαν να χορεύουνε με τη σιωπή μου
κι εγώ που χρόνια γύρευα το στίχο
που θα εξηγήσει τη βουβή ζωή μου
μεταμφιέζω τη σιωπή σε λέξη
και τη χαρίζω σ' όποιον μου εξηγήσει
να 'χει το μέλλον μου να επιλέξει
ποιο παρελθόν μου θα ξαναγυρίσει...

Λευκή μου τύχη και λευκή ζωή μου
καλά τα λεν οι έγχρωμοί μου φίλοι
το πρόβλημά μου η υπερβολή μου
κι ό,τι αργεί απάντηση να στείλει
Αν είχε θάρρος να φανεί ο λόγος
τώρα δε θα 'τανε φωτιά στο αίμα
Αν είχε χρώμα θα 'ταν άσπρο ο φόβος
Αν είχε σώμα θα 'ταν σαν κι εμένα.

Αν σ' αγαπούν να μάθουν να το λένε
κι αν δε στο πουν να μάθεις να το κλέβεις
κι αν θες να δεις τ' αληθινά να καίνε
πρέπει στο ύψος της φωτιάς ν' ανέβεις.

Τέλος, η μεγαλύτερη έκπληξις ήρθε από τον αγαπημένο μου συνιστολόγο και το αναμενόμενον από συγγενή...

...ενώ ο αγαπητός webwalker με το δώρο του, μας έδωσε την ευκαιρία ν' ακούσουμε ευχές γενεθλίων, από τα στόματα τριών μεγάλων, αγαπημένων και αξέχαστων ηθοποιών... αυτοπρουσώπους...


Κώστας Δούκας: Γκουχ γκουχ... οι άνθρωποι συνηθίζουν να γιορτάζουν τα χαρμόσυνα γεγονότα ! Ας γιορτάσουμε λοιπόν κι εμείς αυτό το χαρμόσυνο...γεγονότο !
Μαρίκα Νέζερ: Στην υγειά της γενεθλιούσης... και γενικώς, στην υγειά πάντων και... "Παξών" !
Κώστας Χατζηχρήστος: Το λοιπόν... ΑΥΤΑ... εν συντονυμία !!!