Το πρωί της Δευτέρας του Πάσχα, στα 77 της χρόνια, αποχαιρέτησε τα εγκόσμια η Μπεάτα Ασημακοπούλου. Η γνωστή ηθοποιός έφυγε ήσυχα, όπως ήσυχα έζησε και εργάστηκε στο αδηφάγο περιβάλλον του θεάματος. Το ντεμπούτο της στο θέατρο πραγματοποιήθηκε το 1955 στη γαλλική μουσική κωμωδία "Δημόσιο σκάνδαλο", πλάι στον δάσκαλό της Τάκη Μουζενίδη. Αργότερα συνεργάστηκε με μεγάλα ονόματα της εποχής ( με τη Μαρίκα Κρεββατά, τον Κώστα Χατζηχρήστο, το Μίμη Φωτόπουλο, τη Σμαρούλα Γιούλη, την Κάκια Αναλυτή και τον Κώστα Ρηγόπουλο, τον Αλέκο Αλεξανδράκη και τη Νόνικα Γαληνέα κ.ά.) κι έπαιξε σε έργα ξένων και ελλήνων θεατρικών συγγραφέων. Το 2000, μετά από εντεκάχρονη απουσία από τη σκηνή, πρωταγωνίστησε στο έργο του Νίκι Σίλβερ, "Anorexia Nervosa" που σκηνοθέτησε ο πρόσφατα εκλιπών Χρήστος Ευθυμίου, στο θέατρο "ΗΒΗ".
Στον κινηματογράφο, εμφανίστηκε για πρώτη φορά επίσης το 1955, στην ταινία "Καταδικασμένη κι απ' το παιδί της". Ήταν μια όμορφη μελαχρινή γυναίκα, γοητευτική, φωτογενής, με κλασσική κατατομή και παράστημα. Αυτό το όμορφο πρόσωπο όμως, δεν ήταν ιδιαίτερα εύπλαστο. Η Μπεάτα Ασημακοπούλου ακολούθησε ένα μονίμως σοβαρό, αποστασιοποιημένο, σχεδόν δωρικό στυλ παιξίματος, ακόμα και στις κωμωδίες που συμμετείχε, ως αρραβωνιαστικιά κι αργότερα ως σύζυγος, πλάι σε γνωστούς πρωταγωνιστές, όπως ο Νίκος Σταυρίδης, ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος, ο Γιάννης Γκιωνάκης, ο Λάμπρος Κωνσταντάρας κ.ά. κυρίως σε ταινίες του Ορέστη Λάσκου, ενός από τους πρώτους δημιουργούς του ελληνικού κινηματογράφου, τον οποίο και παντρεύτηκε το 1960. Δυστυχώς όμως, οι περισσότερες από τις ταινίες αυτές, είτε επρόκειτο για δράματα -τα γνωστά "μελό" της δεκαετίας του '60 - είτε για κωμωδίες, βασίζονταν σε μέτρια έως κακά σενάρια. Εξαίρεση, οι ηθογραφικές κωμωδίες που είχαν ήδη γνωρίσει επιτυχία στο θέατρο και με κάποιες σεναριακές τροποποιήσεις, μεταφέρθηκαν και στον κινηματογράφο. Θα τη θυμόμαστε στον μικρό, αλλά χαρακτηριστικό ρόλο της "αριστοκράτισσας" με την τράπουλα στο χέρι, συζύγου του Παπαφρονιμόπουλου (Διονύση Παπαγιαννόπουλου) κι ένοικο του ρετιρέ της οδού "Στουρνάρα 288", της ομώνυμης ταινίας του Ντίνου Δημόπουλου (...μεταφορά του θεατρικού έργου των Τσιφόρου - Βασιλειάδη), απ' όπου και η φωτογραφία της.
ΣΗΜ. Κατά σύμπτωση -μάλλον, εφόσον είχε ήδη προαναγγελθεί στο πρόγραμμα της τηλεόρασης - απόψε προβάλλεται στην ΕΤ3, η ταινία του Ορέστη Λάσκου "Τρίτη και 13" με τους Νίκο Σταυρίδη, Γιάννη Γκιωνάκη και Μπεάτα Ασημακοπούλου.
.jpg)
Το αποστασιοποιημένο της ίσως μαζί με ηθοποιούς σαν τον Γκιωνάκη να έκανε καλή αντίθεση..
ΑπάντησηΔιαγραφήΤην ταινία την είδα χτες και σήμερα το πρωί πληροφορήθηκα το δυσάρεστο γεγονός.
ΑπάντησηΔιαγραφήΧρόνια Πολλά Χρονοστιβάδα μου και σ' ευχαριστούμε για την ανάρτηση!
Καλησπέρα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι να κάνουμε? Όλοι με τη σειρά μας..μπρρρρρ!
Πάντως ήταν αρχοντική γυναίκα. Πράγμα σπάνιο στην εποχή της για ελληνίδα..και στην εποχή μας, εδώ που τα λέμε...
Καλησπέρα παιδιά ! Για να είμαι ειλικρινής, η συγχωρεμένη δεν συγκαταλέγεται ανάμεσα στις πιο αγαπημένες μου ηθοποιούς. Δε μπορώ όμως να μην της αναγνωρίσω αυτήν την αρχοντιά που εξέπεμπε, όπως λέει κι η Σοφία. Η εκφραστικότητά της ήταν εξαιρετικά δύσκαμπτη και το παίξιμό της μονοδιάστατο, τουλάχιστον στις ταινίες που την έχω δει, γιατί στο θέατρο δεν έτυχε, πλην της πιο πρόσφατης "Anorexia Nervosa", στην οποία ομολογουμένως, ήταν πολύ καλή. Πιστεύω πως η Μπεάτα Ασημακοπούλου δεν υπήρξε ποτέ αυτό που λέμε ενζενύ, με ό,τι συνεπάγεται (...γι αυτό και δεν απασχόλησε ποτέ τα μέσα με σκέρτσα, τσαχπινιές, ναζιάρικες φωτογραφίσεις κλπ). Λες και γεννήθηκε κατευθείαν ντάμα... γι αυτό και οι καλύτερες ερμηνείες της ήρθαν αργά. Προς το τέλος της καριέρας της, οι σκηνοθέτες που την εμπιστεύονταν, αλλά και η ίδια, βρήκαν αυτό που της πήγαινε ή μάλλον, αυτό που μπορούσε να κάνει καλύτερα. Βέβαια, αυτό δεν κάνει έναν καλό, πόσο μάλλον έναν μεγάλο ηθοποιό. Απ' την άλλη όμως, βλέπουμε πολύ συχνά στις μέρες μας, κοπέλες με το μισό ταλέντο της Μπεάτας Ασημακοπούλου, να κάνουν καριέρα...
ΑπάντησηΔιαγραφή