ΕΞΕΤΕΘΗΜΕΝ... ΑΝΕΠΑΝΟΡΘΩΤΑ !!!

Κάθε χρόνο τέτοια εποχή, άλλοτε στις αρχές κι άλλοτε στα τέλη του Ιουνίου, το Πολιτιστικό Κέντρο του Δήμου Μαρκοπούλου (Μεσογείων) είθισται να διοργανώνει εκδηλώσεις, στις οποίες παρουσιάζεται η ετήσια δουλειά των εργαστηρίων του. Έτσι και φέτος, στις 28 Ιουνίου, πραγματοποιήθηκαν τα εγκαίνια της έκθεσης του εργαστηρίου ζωγραφικής, που περιλαμβάνει έργα παιδιών και ενηλίκων, με κεντρικό θέμα τις "ανθρώπινες δραστηριότητες". Παράλληλα, παρουσιάζονται "νεκρές φύσεις", τοπία και σχέδια-ασκήσεις των νεότερων κυρίως, αλλά και των παλαιότερων μελών της ομάδας, που πλέον -απ' όσο μου επιτρέπει η επί τέσσερα συναπτά έτη συμμετοχή μου- μπορώ να πω, πως έχει εξελιχθεί σε μια ζεστή και δημιουργική παρέα, γεμάτη μεράκι, κέφι και αγάπη για την τέχνη και ειδικότερα για τα εικαστικά...

Ο συνδετικός κρίκος αυτής της όμορφης συντροφιάς, είναι ο ζωγράφος και δάσκαλός μας, Γιώργος Αναγνωστάκης... ένας άνθρωπος με ανεπτυγμένη αισθητική αντίληψη, πηγαίο χιούμορ και γνώση του αντικειμένου, που η μεταδοτικότητά του οφείλεται κυρίως στην προσωπικότητα και την παρουσία του. Αυτό που μου έκανε εντύπωση από την πρώτη μέρα που μπήκα στο εργαστήριο, μ' ένα μολύβι κι ένα μπλοκ ζωγραφικής υπό μάλης, άγνωστη μεταξύ αγνώστων, με τη συνήθη ανασφάλεια και συστολή του πρωτάρη, ήταν ο τρόπος που στεκόταν πλάι στον κάθε μαθητή (... κι ήμασταν καμιά εικοσαριά, ζωή να 'χουμε) κι ενθάρρυνε την ελεύθερη έκφρασή του. Χωρίς ίχνος αυστηρότητας και δασκαλίστικης καθοδήγησης, χωρίς παρεμβάσεις επί του πρακτέου, παρά μόνο αν ο ίδιος ο μαθητευόμενος το ζητούσε, κατάφερνε -και συνεχίζει- να βγάζει στην επιφάνεια το όποιο καλά κρυμμένο ταλέντο μας και το σημαντικότερο, το -πολύ συχνά καταπιεσμένο- καλύτερο κομμάτι του εαυτού μας.

Για να είμαι ειλικρινής, δεν ήταν κατ' αρχήν στις προθέσεις μου να ανακοινώσω την έκθεση, καθώς πρόκειται για καθαρά ερασιτεχνική δουλειά, που η επιτυχία ή η αποτυχία της δεν εξαρτάται από την εμπορική απήχηση. Η γνώμη μου άλλαξε, όχι τόσο από τη μεγάλη προσέλευση του κόσμου στα εγκαίνια (... κάτι που, άλλωστε, συμβαίνει σ' αυτές τις περιπτώσεις, αλλά αυτό δεν λέει τίποτα) όσο από την ενθουσιώδη αποδοχή του, στο αποτέλεσμα της συλλογικής προσπάθειας ενός έτους.

Η ζωγραφική, όπως και κάθε μορφή τέχνης, μπορεί να είναι μοναχική εν τη γενέσει της και κατά την πορεία ενός έργου, μετά την ολοκλήρωσή του όμως, έχει ανάγκη την ανταπόκριση περισσότερων ανθρώπων, για να επιτευχθεί ο σκοπός ύπαρξής της, που δεν είναι άλλος από την επικοινωνία. Είναι μεγάλη ανακούφιση για την ψυχή του καλλιτέχνη, να νιώθει ότι τα μηνύματα που μεταφέρει με το έργο του, βρίσκουν αποδέκτες. Δε μιλώ για την ανούσια κάλυψη του κενού της ματαιοδοξίας, που ενίοτε διακρίνει τους εκπροσώπους του χώρου (...κι αυτό ακόμα, ως ένα βαθμό τουλάχιστον, είναι ανθρώπινο και φυσιολογικό), αλλά για το συναίσθημα της ευφορίας και συνάμα της συγκίνησης, που νιώθει ένας οποιοσδήποτε δημιουργός, όταν ακόμα κι από ένα βλέμμα, εισπράττει την αίσθηση πως αξίζει τον κόπο να συνεχίσει να κάνει αυτό που κάνει...

Η έκθεση, που φιλοξενείται στο νεοκλασικό κτήριο της Δημοτικής Βιβλιοθήκης του Μαρκόπουλου, θα διαρκέσει ως τις 24 Ιουλίου και πιστεύω πως αξίζει τον κόπο, αν ο δρόμος σας περνάει από εδώ, να κάνετε μια στάση, ακόμα και μόνο για να περιηγηθείτε στο χώρο. Το κτήριο, που χρονολογείται από το 1904 και είναι δωρεά του Ανδρέα Συγγρού, στέγαζε αρχικά το Α΄ Δημοτικό Σχολείο, φημολογείται δε, πως το αρχιτεκτονικό του σχέδιο ανήκει στον Έρνστ Τσίλλερ. Το 1994 χαρακτηρίστηκε "Διατηρητέο" από το Υπουργείο Πολιτισμού και μετά τις εργασίες αποκατάστασής του στεγάζει το Πολιτιστικό Κέντρο και τη Δημοτική Βιβλιοθήκη.



Πληροφορίες : τηλ. 22990-49393
Οδός : Παπαβασιλείου 34
Ώρες λειτουργίας : 9.00 - 13.00 & 17.00 - 21.00